Dag 6 en 7: naar de Elbe
22 juli 2018 - Breitenhagen, Duitsland
Camping Braunlage is een relaxte camping. Her en der staan stroomkasten en je mag zelf uitzoeken waar je gaat staan en hoe. Wij vinden dat even lastig, want we willen graag schaduw hebben, maar gaan dan wel dwars voor een ander staan... We besluiten even te overleggen en nee hoor, dat is geen enkel probleem! 's Avonds merken we waarom; om ons heen strijken bikers, wandelaars en allerlei ander gevogelte neer. Het is één grote bonte verzameling en erg gezellig.
De camping is werkelijk in alle opzichten mooi, leuk èn relaxed. We staan midden in de Harz, omzoomd door prachtige hoge heuvels met naaldbomen. We lezen een boek en gaan 's avonds eten in het restaurant van de camping. De eigenaar schijnt overspannen te zijn zodat de, al wat oudere man die bedient, aardig wat te doen heeft. Alle tafels zijn vol en hij is letterlijk zo nu en dan de weg kwijt. Het eten is heerlijk, alle gasten leven met hem mee en de sfeer blijft daardoor geweldig. We lachen wat af :)
Braunlage zelf is wat ons betreft niet de moeite waard. Na alle rust tot nu toe is dit dorp volledig ingesteld op toeristen. Kennelijk zowel in de zomer als in de winter. We vinden de zwermen en bussen toeristen verschrikkelijk en gaan er alleen uit voor boodschappen.
Op zondag 22 juli vertrekken we verder richting het oosten. Onderweg maken we een stop in Quedlinburg. De naam is ons bijgebleven maar eigenlijk weten we niet wat ons te wachten staat. We komen een parel tegen! Na de, toch wat bochtige en moeizame, route door de Harz, waar we door veel droevige, sombere en vooral verlaten mijnwerkersdorpjes zijn gereden, is Quedlinburg een lust voor het oog. Na 1990 kwam Quedlinburg op de Unesco werelderfgoedlijst te staan. En dat is te zien. We zien een prachtig gerestaureerde burcht en heel veel vakwerkhuizen. Weer veel foto's maar wat is het toch mooi! We lunchen bij Theophano en kijken de geschiedenis na. Zo! Quedlinburg was in 919 de hoofdstad van het Grote Roomse Rijk en het paleis behoorde aan Keizer Otto I, II en III. Heel veel geschiedenis dus.
We gaan weer verder. Eigenlijk zouden we naar Seebad Schachtsee gaan, ergens halverwege Braunlage en Berlijn. Maar het is zondag, de winkels zijn dicht en daar is geen restaurant. Wel 40 km verderop aan de Elbe: het Schiffsrestaurant Marie Gerda. We veranderen de koers in de Navi en gaan ervoor.
Het is zo nu en dan nog wel even schrikken. Onderweg wisselen gloednieuwe stukken snelweg en bochtige, nauwelijks onderhouden, wegen elkaar af en komen we door dorpjes waar het onkruid de trottoirs overwoekert en tuinen niet onderhouden worden. Het lijkt alsof de tijd hier amper doorgegaan is na 1989. Er is nog veel te doen...
We staan prachtig aan de Elbe bij Schiffsrestaurant Marie Gerda. We eten daar heerlijk. Het is bijzonder om op een boot te eten die vanuit de Elbe op het droge getrokken is. De zon breekt door. Na weken droogte is er vandaag eindelijk regen gevallen. De mensen hier zijn blij en optimistisch. We laten dat gevoel graag over ons heen komen.
De camping is werkelijk in alle opzichten mooi, leuk èn relaxed. We staan midden in de Harz, omzoomd door prachtige hoge heuvels met naaldbomen. We lezen een boek en gaan 's avonds eten in het restaurant van de camping. De eigenaar schijnt overspannen te zijn zodat de, al wat oudere man die bedient, aardig wat te doen heeft. Alle tafels zijn vol en hij is letterlijk zo nu en dan de weg kwijt. Het eten is heerlijk, alle gasten leven met hem mee en de sfeer blijft daardoor geweldig. We lachen wat af :)
Braunlage zelf is wat ons betreft niet de moeite waard. Na alle rust tot nu toe is dit dorp volledig ingesteld op toeristen. Kennelijk zowel in de zomer als in de winter. We vinden de zwermen en bussen toeristen verschrikkelijk en gaan er alleen uit voor boodschappen.
Op zondag 22 juli vertrekken we verder richting het oosten. Onderweg maken we een stop in Quedlinburg. De naam is ons bijgebleven maar eigenlijk weten we niet wat ons te wachten staat. We komen een parel tegen! Na de, toch wat bochtige en moeizame, route door de Harz, waar we door veel droevige, sombere en vooral verlaten mijnwerkersdorpjes zijn gereden, is Quedlinburg een lust voor het oog. Na 1990 kwam Quedlinburg op de Unesco werelderfgoedlijst te staan. En dat is te zien. We zien een prachtig gerestaureerde burcht en heel veel vakwerkhuizen. Weer veel foto's maar wat is het toch mooi! We lunchen bij Theophano en kijken de geschiedenis na. Zo! Quedlinburg was in 919 de hoofdstad van het Grote Roomse Rijk en het paleis behoorde aan Keizer Otto I, II en III. Heel veel geschiedenis dus.
We gaan weer verder. Eigenlijk zouden we naar Seebad Schachtsee gaan, ergens halverwege Braunlage en Berlijn. Maar het is zondag, de winkels zijn dicht en daar is geen restaurant. Wel 40 km verderop aan de Elbe: het Schiffsrestaurant Marie Gerda. We veranderen de koers in de Navi en gaan ervoor.
Het is zo nu en dan nog wel even schrikken. Onderweg wisselen gloednieuwe stukken snelweg en bochtige, nauwelijks onderhouden, wegen elkaar af en komen we door dorpjes waar het onkruid de trottoirs overwoekert en tuinen niet onderhouden worden. Het lijkt alsof de tijd hier amper doorgegaan is na 1989. Er is nog veel te doen...
We staan prachtig aan de Elbe bij Schiffsrestaurant Marie Gerda. We eten daar heerlijk. Het is bijzonder om op een boot te eten die vanuit de Elbe op het droge getrokken is. De zon breekt door. Na weken droogte is er vandaag eindelijk regen gevallen. De mensen hier zijn blij en optimistisch. We laten dat gevoel graag over ons heen komen.
