Dag 13: een dag vol verrassingen

Vandaag gaan we verder naar het westen terug. We rijden naar de A4 richting Frankfurt en willen graag in het Warretal overnachten. Op de heenweg maken we een stop in Erfuhrt, de geboorteplaats van Johan Sebastian Bach. We wandelen de Altstadt in en komen bij de Krämerbrücke. De langste, met huizen bebouwde, brug van Europa. Dachten wij toch dat die in Florence was! Maar nee, hier worden de eerst 62 en nu 32 huizen op de 120 meter lange brug nog steeds bewoond. En dat telt kennelijk..

We rijden verder naar de uitgezochte camping in Creuzfeld die moeizaam te vinden is. De straat bestaat niet. Niet in de Navi en ook niet in Google. En als we er, na vele omwegen en een aanvaring tijdens het keren met een heel dun maar eigenwijs ijzeren groen paaltje, aankomen, willen we gelijk weer weg. Het is een kaal vergeeld grasveld zonder wat dan ook. We kunnen best zonder stroom en water, dat is aan boord. Maar dit is wel heel erg kaal! De Imbiss bestaat niet meer en de Biergarten ook niet. Dat vinden we maar niets. We kiezen voor een andere bestemming.

Dat wordt een half uur verderop, ook weer in het Werretal. Maar nu wordt het Heringen. We passeren weer borden die de voormalige grens tussen Oost en West Duitsland aangeven en nog een Wachtturm. Als we weer op de A4 zitten en de afslag naderen, zien we vreemde witte bergen opdoemen. Eenmaal op de Werretal Camping aangekomen (heten alle campings hier zo?), leren we van de eigenaren wat dit allemaal is.

De witte bergen zijn afval uit de zoutmijnen hier. Die bestaan al sinds 500 jaar voor Christus en worden dus al ruim 2500 jaar geëxploiteerd. Ze zijn enorm groot, de gangen bestrijken een gebied zo groot als de stad München! Er worden zouten gewonnen. Natrium, Kalium en Magnesium. Een deel gaat naar de zoutindustrie, de rest naar de farmaceutische industrie en een deel naar bemesting van het land. Slechts 5 %; 95% wordt een berg. Die éne, de Monte Kali genoemd, en door de lokale bevolking ook wel de Kalimandscharo, is één van de 3 bergen die het landschap op de grens van Nordhessen en Zuid Thüringen domineren. Ruim 4500 man werkt in de mijn en dat is hier dan ook de grootste werkgever. De mensen hier zijn blij met het werk. Minder blij met het effect op het milieu, hun landschap en het grondwater.... Als de mijn uitgeput is, tja… Dan rest nog het toerisme. Je kunt de mijnen bezoeken en de Monte Kali beklimmen. Dat gaan wij niet doen. Maar we hebben veel geleerd vandaag!